Unha traxicomedia sobre a opresión familiar e social, con tinturas de humor negro e absurdo e referencias ao universo lorquiano de A Casa de Bernarda Alba. Cinco actrices en escena habitan un espazo en branco e negro, subxugadas pola onmipresenza do frío que emana do gran frigorífico branco, suspendidas no tempo, a cabalo da dúas épocas, a analóxica e a dixital. Asistimos á desconxelación gradual dos corpos desde o hieratismo á organicidade, nunha inquietante atmosfera na que destacan os queixumes do violín.